Yilmaz Yalcın
Hayatın göreceli halleri çok. Sana göre başka bana göre daha başka görünür. Kişi doğal olarak ben merkezli bakar dünyaya. Belki de o yüzden önce can sonra canan demişler.
Kendini aşıp gerçeği olduğu haliyle görebilen çok azdır herhalde. Hemen bencillikle, çıkarcılıkla suçlamamak lazım. Büyük ihtimalle kendimiz de aynı durumlara düşmüşüzdür. Fark şu: kendimize dışarıdan bakamıyoruz, başkasının gözüyle göremiyoruz.
Farzedin ki hastanız var. Sağlık sistemi ne kadar da gelişmiş olsa can havliyle bir tanıdık arıyorsunuz. Telefon defterinizde kayıtlı insanlar search ediliyor beyninizde. Doğrudan olmasa da dolaylı aracılar buluyorsunuz sonunda. Aklınıza yaptığınızın yanlış bir şey olduğu hiç gelmiyor. Sadece o anki derdinizin hallolmasına odaklanmışsınız. Birilerinin önüne geçmişsiniz, başkalarının aşamadığı engelleri aşmışsınız hiç aklınızda değil.
İşiniz olmuş, derdiniz giderilmiş ne mutlu size. İş beceren, akıllı, başarılı adamsınız vesselam! Hamd eder, şükürler sunarsınız yaradanınıza. Size yardım edenlere teşekkür üstüne teşekkür edersiniz. Onlar gözünüzde iyilik timsali, büyük adamlardır.
Aynı anda bir başkası başına gelen dertle başbaşadır. Yol bulamaz, bin bir türlü engelle karşılaşır. Birilerine kızar, sisteme lanet okur, bir derdi varken bin derdi olur saatler içinde. Sonunda belki o da bir çare bulur sorununa ama günler geçmiş, yaşadıkları derin bir iz bırakmıştır yüreğinde.
Karşılaştığı aynı insanlar, aynı bina, aynı sistem için hiç de iyi şeyler düşünmemektedir. Yine de hamd eder Allahına, "rabbim düşürmesin, eksik de bırakmasın" der duayla. Hiç aklından geçmez birilerinin önüne geçip kendisinin ikinci sınıf muamelesi gördüğü.
Görecelidir bakışımız, göreceli olarak değişir yaşadıklarımız. Rabbim kul hakkından muhafaza eylesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder