26 Nisan 2019 Cuma 18:00 SÜRGÜN.....................................................Evleniyorum

Evleniyorum

1979 baharında Manisa'ya sürüldüğümde bir buçuk yıllık nişanlıydım. Tabi bu durum ailem için de nişanlım için de üzüntü kaynağı olmuştu. Başlangıçta tepkili olduğum için Manisa'da devam edip etmeyeceğimi bilemiyordum. 

Belki istifa edip yeniden İstanbul'a dönebilirdim. Orada talebeyken kurmuş olduğumuz Sur film AŞ'de henüz yönetim kurulu üyesiydim. Senede bir genel kurul toplantıları için çağırıyorlardı. Ama bana artık, yolunu memurluğa doğru çevirmiş bir misafir gibi davranıyorlardı. Bunu görebiliyordum. Kendilerine göre iyi kötü bir düzenleri vardı ve dönersem nasıl karşılanacağımdan emin değildim. 

Susurluk'taki İlim Yayma cemiyeti ve MTTB Şubelerini de yüzüstü bırakmıştım. O kadar emek verip, sade benim değil bir çok inançlı insanın katkılarıyla kurduğumuz çocuk ve gençlik kütüphanesi ardımdan öksüz ve garip kalmış gibiydi. Bir daha Susurluğa dönmeyi istemiyordum. Yurt dışı rüyalarım da yarım kalmıştı. Gerçekçi olmalıydım, nerede ve nasıl geçinecektim ? Üstelik artık sadece kendimi düşünemezdim. Ailem, nişanlım, onun ailesi, hatta direnmemi söyleyen içimdeki sese ne olacaktı ? Tam da; bir işi var, nişanlandı, yakında evlenecek diye umut ve beklenti içinde olan çevreme ne anlatacaktım ?

Manisa'daki iş ortamına sanki yavaş yavaş alışmış gibiydim. Özellikle de asaletimin tasdik edilip herkes gibi ikramiye almaya başlamam bana karşı ilgiyi arttırmıştı. Artık bana selam veriyorlar, hal hatır soruyorlar, çay sohbetlerinde beni de muhabbete katılmaya zorluyorlardı. Özellikle Muhasebeci Rasim beyin üzerimdeki ilgisini hissedebiliyordum. Benim boş boş oturmak yerine sürekli raftaki klasörleri indirip incelememi ve notlar almamı ilginç buluyordu. Birkaç defa merakla notlarıma baktı, sorular sordu. Onu anlıyordum bu alışılmış bir şey değildi. Hangi sebeple böyle çalışıyor, ne amaçla notlar alıyordum ? Kötü bir niyetim olabilir miydi acaba ? 

Halbuki sebep çok basit ve iyi niyetliydi. Sürgün olmanın ölü toprağını üzerimden atmak, diri diri gömülmek istediğim bu yerden yeniden dirilmek istiyordum. İnsanların gün boyu 'Sürülmüş !' damgalı birini seyretmesinden kim mutlu olabilir ki ? Öğrenmeliydim; madem ben bir İktisadi Ticari İlimler mezunuydum o halde muhasebe işi bana zor olmamalıydı. Bunun yolu herkesten fazla çalışmak, gözlemlemek, okumak, incelemek ve notlar almaktan geçiyordu. Bir noktadan sonra bilmediklerimi sormak ve uygulamaya katılma zamanı gelecekti elbette. 

Bu arada, Ekim ayı içinde nihayet yeni bir kiralık ev bulabilmiştik. Laleli semtinde zemin kat 2+1 sobalı, yeni bir apartman dairesiydi bu. Sahibi bir cami imamıymış. Adam biraz paragöz çıkmıştı, kira için 2200 lira istiyordu. Aldığım maaş 5700 liraydı. Yarısını kiraya verecektik. Ama daha fazla o kerpiç yer evinde ve tek odada yaşamama imkan yoktu. Üstelik o eve gelin getirmeyi aklımdan bile geçirmek istemezdim. Razı olduk ve anahtarı aldık. Temizlik için diğer kız kardeşimi de çağırdım Susurluk'tan. Nişanlımdan da çeyizini bir kamyonete yükleyip bir an önce gelmesini istedim. Düğünümüz bilahare 1-2 Kasımda Susurluk'ta yapılacaktı.

Düğünden üç hafta önce bir hafta sonu Denizli'ye gittim. Okul arkadaşım İbrahim'den yardım istedim. O da hemen biri çek diğeri nakit toplam 100 bin lira çıkarıp verdi. Bu iyiliğini hiçbir zaman unutamam. Aldığım parayla Susurluğa gittim. Evlenecektim ama birikmiş hiç param yoktu. İşlerin böyle gelişeceğini nereden bileyim ? Rabbim en daraldığım zamanda İbrahim arkadaşımın eliyle bana bir kapı açmıştı. Paranın bir bölümüyle ziynet aldık, bir bölümüyle de mobilya vb. eşya. Bir kısmını da düğün masrafı için ayırdık.

Trenle Manisa'ya döndüm. O hafta kız kardeşlerim evin temizliğini yaptılar. Zaten yeni bir daireydi. Bir hafta sonra da nişanlım, annem ve babamla birlikte eşyamızı getirdiler. Laleli semti Manisa'nın yeni inşa edilen bir semtiydi. Manisa'nın kenarında, İzmir yolu üzerinde OSB'ne yakın bir noktadaydı. Burada uzaktan bir akrabamız ve birkaç tanıdık aile de bulunuyordu. Nişanlım, annem, babam evi beğendiler. Özellikle de benim işime gidip geliyor olmam, Manisa'da kalmaya karar verişim düğümü çözmüş gibiydi. İşler yoluna girmiş gözüküyordu, mutluydular. Evi elbirliği bir çabuk döşedik. Çıplak daire şimdi daha bir sıcak yuva görünümüne girmişti. İşte bizim de ilk evimiz, ilk yuvamız burası olacaktı. Nişanlım dahil herkes yorgun ama umutluyduk. İki günlük hafta sonundan sonra pazartesi günü onlar trenle Susurluğa döndü, ben de işime. 

Düğünümüzü kurban bayramı tatiline denk getirmiştik. Davetiyeleri Manisa'da yaptırıp daha önceden göndermiştim. Nikahtan bir gün önce arafe günü hem kına gecesi hem kadınlara eğlence için salon tutmuştuk. Kasımın biri kurban bayramıydı. Kesilen kurban etiyle misafirlere yemek yapılıp yedirildi. Nikahımız evde belediye başkanı tarafından kıyıldı. Amcam ve eşimin dayısı şahit oldular. Evde ve bahçede oyunlar oynandı. Eş dost akraba fotoğraf çekildik. Akşam olup el ayak çekildiğinde ben de eşim de bir hayli yorgun ama mutluyduk.

Birkaç gün sonra Bandırma-İzmir treniyle Manisa'ya gittik. Dışarda Kasım ayının serinliği vardı. Yeni evimizin kapısını açtığımızda sanki sadece o değil, Manisa bile bize çok daha sevimli geliyordu. Sobayı yakıp odun çıtırtıları ve ateşin uysal harlamaları eşliğinde Allah'ın huzuruna yöneldik ikimiz de. Hep hayırlısını istemiştik. İşte şimdi hamd, şükür ve dua zamanıydı…