15 Haziran 2021 23:30 Salı CORONA GÜNLERİ.....................................Dipsiz kuyuya yazılar

Corona günlerinde "yazmak"

Bugün Coronavirüs salgınının ülkemizde 459.ncu, dünyadaki 538.nci günü. Corona günleri bana ekstra üç fark yaşattı. Biri küçük torunlarımla ilgilenmek. Büyüğü üç buçuk yaşında, güzeller güzeli bir kız; adı Ece Mercan. Diğeri bir buçuk yaşında bıcır bıcır bir oğlan; onun da adı Tuna.

Bu Corona günleri dolu dolu onlarla geçti. Birde yakın günlerde inşallah ikiz torunlarımız olacak. O yüzden eşimle birlikte bizim için corona günleri en çok onları konuştuğumuz, onlarla vakit geçirdiğimiz bir zaman dilimi oldu. Zor günlerimizi renklendirdiler, sıkıntıları daha az hissetmemizi sağladılar. Şimdi gelecek ikizleri bekliyoruz. O zaman inşallah torunlarımızla yeniden anlam bulan o dünyayı yazacağım.

Manevi dünyamda corona günlerinin bana katıp kazandırdıklarını da bir gün Allah nasip ederse başlı başına yazmak isterim. Bu gün ve yarın daha ziyade yazılarımdan bahsetmek istiyorum. Corona günlerinin zorunlu kısıtlılıklarından dolayı, onları fırsata çevirerek hiç olmadığı kadar bereketli geçen "yzyorum" serüvenimden.

Öncelikle "Niçin yazıyorum?" sorusunu bir kez daha cevaplandırmam lazım. Çünkü; kendime, yaşama, çevreme, ülkeme, insanıma ve geleceğe dair söyleyeceklerim henüz bitmedi. Özellikle de çocuklarıma ve torunlarıma bırakmak istediğim şeyler var. 

Kendimi emekli ederek yöneticiliğimi bitirdim ve artık bir icracı değilim. Fikirlerimi hayata geçirecek, hakkı tutup kaldıracak, yanlışları elimle düzeltecek yetki ve pozisyonum da yok. İlaveten düşündüklerimi sözle anlatma ve paylaşma yeteneğimin kısıtlı olduğunun da farkındayım. Yazmaksa öteden beri daha iyi olduğunu sandığım bir yönüm. 

Yazarak çalışır, çalışırken yazardım. Şimdi kimsenin amiri ya da memuru değilim. Bu açıdan özgürüm ve kendi kendimin patronuyum sayılır. İnandıklarımı, düşüncelerimi, izlenim ve yorumlarımı içten, dosdoğru, hasbi olarak yazabilme şansım var.

Neticede dünya fani. Belli bir zaman kadar mühletim var. Şimdiye kadar yaptıklarım ve yaşadıklarım geçmişte kaldı. Ne geri gelebilirler, ne de düzeltilebilirler. işte bu yüzden 2103 senesinde yazılarıma başlarken kendime başlık olarak şair Bâkî'nin şu beytini seçmiştim: "Âvâzeyi bu âleme Dâvûd gibi sal/Bâkî kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş."

Rabbimden duam: Hiç olmazsa "Geri kalan ömrümün, öncesinden daha hayırlı olması"dır. Bunun için yazıyorum ve inşallah aklım ve yüreğimin gücü nispetinde yazmaya da devam edeceğim. Hamd olsun ki, niyetim halis ve bunun için gerekli imkâna sahibim. Allah, şayet olursa hata ve kusurlarımı bağışlasın.

Evet, corona günlerinde "yazmak"tan bahsedecektik değil mi? "Yazmak" bana hastalığa karşı pozitif bir direnç, hem de zamanı faydalı bir meşguliyetle geçirip zinde kalma imkanı verdi. Üstelik "yazmak" açısından hayli de bereketli geçti. 

Herşeyden önce bu 459 gün boyunca hiç sektirmeden her gün "CORONA GÜNLERİ" yazısı yazdım. Yazdıklarımı face'te duyurarak ve tamamının okunması için link vererek "yzyorum.blogspot.com" adlı blogumda genellikle ikişerli olarak yayınladım. Böylece sadece "NE DÜŞÜNÜYORUM?" başlıklı bölümde 225'i aşkın yazım birikmiş oldu. Bu sürecin iki yıl süreceğini varsayarsak -ki bir an evvel bitmesini dilerim- 350 dolayında, A4 sayfasıyla yaklaşık 400 sayfalık bir ürün ortaya çıkmış olacak. Kitap olarak değerlendirilecek boyutta bir "Corona güncesi" ve izlencesi.

Bu dönemin kazandırdığı ikinci önemli birikim Susurluk'la ilgili yazdıklarım. 4 yıldır orada yayınlanan REİS gazetesine haftalık yazıyorum. Bu hafta 209.ncu yazımı göndermiş oldum. "SUSURLUK İÇİN BİR STRATEJİK PLAN ÖNERİSİ" adlı yazı serisine Coronavirüs salgınının çıktığı günlerde başlamıştım. Allaha şükür aralıksız 65 haftadır devam ediyorum. Tahmin ediyorum en az kurtuluş günü olan 5 Eylül'e kadar sürecek. Bu 12 hafta daha demek. Belki son bölüm için yazacaklarım da yıl sonuna kadar biter.

Böylece aşağı yukarı 600 gün sürecek corona günlerinin tamamına yayılmış, 90-100 haftalık bir yazı serisi ortaya çıkmış olacak. Yine A4 sayfasıyla 300 sayfalık kitaplık çapta bir birikim. Bittiğinde artık Susurlukla ilgili yazmayabilirim. Çünkü iki yıl gibi sürecek bu tecrübe ve bilgi ürünü çalışmayı son bir çabayla, memleketime olan vefa borcum için yapıyorum.

Yazı serisini başlatan şey "Susurluk için ne yapılabilir?" sorusuydu. Bana göre kahve ağzını aşan, somut ve kapsamlı bir öneriye ihtiyaç vardı. Bunun için "Stratejik Plan" tekniğinin uygun olduğunu düşündüm. Elbette konuyla ilgili bilgi birikimim ve tecrübem vardı ancak yine de başlangıçta süreci WhatsApp üzerinden bir grup Susurluklu ile birlikte yürütmeye çalıştık. Fakat istediğim katılım sağlanamadı ve çalışmaya değer katacak bir katkı alamadım. Bu yüzden uzun süredir çalışmaya yalnız başıma devam ediyorum. Umarım yararlanmak isteyenler çıkar ve faydalı olur.

Yazılarım face'te de Blogumda da herkese açık. Kuşkusuz okunmasından memnun olurum. Ancak gerek beğeniler ile Blog ziyaretçileri arasındaki farktan, hem de yorum azlığından sadık okuyucularımın bir elin parmaklarını geçmediğini de görüyorum. Fakat bu durum zamanımızın okuması kıt sanal dünyasında çok da garip değil.

İnsanlar daha çok magaziner şeylere bakıyorlar. Çok çok aralarında "Al gülüm ver gülüm" hesabı bir "beğeni koyma" ilişkisi var. Benimki gibi uzun yazıları ise ya hiç okumuyorlar ya da okudukları bir kaç cümleyi geçmiyor. Bunun için üzüldüğümü söyleyemem. Amacım, ilgi çeksin, çok okunsun değil zaten. Benimkisi güne ve hayata not düşmek gibi. Belki dipsiz kuyuya seslenmeye benziyor  ama "Hiç kimse okumasa da ben yazıyor olacağım!" inşallah.

Gelecek projeleri

Bugün Coronavirüs salgınının ülkemizde 460.ncı günü. Dün Corona günlerindeki "yazma" meşguliyetimden bahsetmiştim.  Bu günse önümüzdeki dönemde yazmayı düşündüğüm şeyleri paylaşmak istiyorum.

Tabiatıyla Corona salgını ile beraber başlayıp şu ana kadar süren iki yazı serim yine devam edecek. Biri bu "CORONA GÜNLERİ" güncesi, diğeri de "SUSURLUK İÇİN BİR STRATEJİK PLAN ÖNERİSİ". Yapabilirsem arada "Yüreğimin sesi" şiirleri, "Şiir ve Türküler" ile "Divan şiirinden örnekler" paylaşırım.

Fakat asıl çalışmam bunlar değil. İnşallah öncelikle 2019'da başladığım "SÜRGÜN" adlı ikinci roman denememi tamamlamak istiyorum. 2022'de diğer üzerinde çalışacağım uzun soluklu yazı dizisi ise içinde "Yeşilçam sineması" ve "Milli sinema" üzerine notlarım da dahil "70'li yıllar" derlemesi olacak.

“Sürgün” 1979-83 arasında siyasi nedenlerle memleketim olan Susurluk’tan Manisa’ya sürgün gitmemle ilgili. Ancak, budanan genç bir ağacın yeniden sürgün verip boy atması, tomurcuklanması gibi bir hikayesi var. İdealist birinin memuriyette daha ne olduğunu anlayamadan “sürgün” damgası yemesinin acısı da. Elbette içinde sürgünde bir yuva kurmanın, çiçek açıp meyve vermenin sıcak anıları da olacak.

70’li yıllar 68 kuşağıyla bitmeyen karışık yıllardı. Yer yer acılı hatta kanlı günler yaşandı. Türkiye’nin siyasi, ekonomik ve sosyal gelişiminde derin izler bıraktı. Bize göre 70’li yılların gençliği bir tür “kayıp bir nesil”di. O hareketliliğin aradan geçen yarım asır sonra belgesel tadında yazılması belki ilginç olabilir.

Benim içinse; her iki yazı serisi de içinden çıkıp geldiğim döneme saygı anlamına gelecek. Evet zor günlerdi ama aynı zamanda tarihi bir dönemeçti de. Benim de Türkiye’nin de o günlerden hem buruklukları, hem de kazanımları oldu hiç kuşkusuz. 68 kuşağı dünyada popüler bir dalganın eseriydi. Ancak 70’li yılların ülkemizde gençler üzerinden oynanan kanlı bir oyun olduğu bugün hemen herkesçe kabul ediliyor. 

O günleri bir de benim hikayemle birlikte okumanızı tavsiye ederim. Dilerim yazdıklarımın "dipsiz kuyulara seslenmek" ya da uçup giden "sanal sayfalara yazmak" gibi bir sonucu olmaz. Okuyucuları olur ve olumlu tepkiler alabilirim.

 

Olmasa da sorun değil. Geçen yıllarda çıkan 4 kitabımı evlatlarıma verdim. Bu çalışmaları da bir gelinime ve damadıma ithaf edeceğim. İnşallah başarmak istiyorum. Rabbim nasip etsin.