192 17 Ekim 2014 Cuma 21:30 KAYIP DEFTER'den...........................Bir rüyam var !

Bir rüyam var !

Basketbol şenliği

Parkeler onarılıp salon yeniden hizmete açıldıktan sonra ilk tahsis tekwandoculara yapılmıştı. İkinci etkinlikse Deniz Gezmiş gecesi için oldu. Her ikisi de kontrollüydü. Salonun geçen senelerdeki gibi tahrip olmasından korkuyorduk. Bu nedenle basket oynayan bir grup gencin uzun süredir taleplerine evet diyemiyorduk. 

Çünkü istedikleri şey yurt genelinde bir basketbol turnuvasıydı. Münferit oyun taleplerine zaten olumlu yaklaşıyorduk. Ancak bu onlara benzemiyordu.

Şayet izin verirsek idare olarak bizim de içinde olacağımız kapsamlı bir organizasyon olmalıydı. Bu çapta bir etkinlikse  ilk defa olacaktı. Acaba artık yurtta bu tür spor faaliyetleri olabilir miydi ? Yapmalı mıydık, zamanı gelmiş miydi ?

Bu tür spor etkinlikleri için sadece bizim izin vermemiz yetmiyordu. Bazen bizi de aşan resmi prosüdürler söz konusuydu. Ayrıca en az üç aylık bir süreci kapsayacaktı. Hazırlık sürecinde takımlar oluşacak ve ayrı ayrı saatlerde çalışacaklardı. İkinci aşamada eleme müsabakaları yapılacak. En son çeyrek finale kalan dört takım arasında yarı final ve final maçları yapılacaktı. O gece ayrıca bir tören yapılması gerekiyordu. Tabi ki, konuşmalar olacak ve ödüller verilecekti. 

Turnuvanın o ana kadar kazasız belasız ulaştığını kabul etsek bile, o gecenin zirveye çıkan coşkusunu kontrol edebilecek miydik ? Gençler kendi aralarında organize olacaklarını, endişe etmemek gerektiğini söyleseler de doğal olarak biz onlardan daha fazla sorumluluk hissediyorduk.

Öğrenci temsilcisi seçimi yapıldıktan sonra durum biraz daha netleşti. Temsilci Selim'de bu turnuvanın yapılmasını istiyordu. O ve ekibi de bizzat bu etkinliğin organizasyonunda yer alacaklardı. Mahmut, Süleyman ve arkadaşları da ısrarla destek veriyorlardı bu talebe. Sonunda ben de arkadaşlarımı ikna ettim ve gereken adımlar atılmaya başlandı. 

Düşünüyordum ki, bu etkinliği yapamazsak satranç, voleybol, futbol turnuvaları ile bahar şenliklerini  nasıl yapacaktık ? Hazır yurtta bir ateşkes ortamı sağlanmışken biz bir ileri adım daha atsak iyi olmaz mıydı ? Şeytanın bacağını kırmalı, bu arkası gelmez korku ve vehimlerden kendimizi kurtarmalıydık. Yapamazsak bile biz iyi niyetimizi göstermiş, en azından denemiş olurduk.

İzinleri aldık, basketbol turnuvası 1993 gençlik haftası etkinlikleri kapsamında programa alındı ve böylece süreç başladı. Onca işimiz arasında mesai demeden, Cumartesi Pazar demeden biz de oyunları adım adım, gün gün izledik. Görevlendirdiğimiz yönetici ve personel organizasyonda yer alan gençlerle çok iyi çalıştılar. Selim, Mahmut ve arkadaşları da herhangi bir güvenlik sorunu yaşanmasın, taşkınlık yapılmasın, şenlik yangına dönüşmesin diye sürekli koşuşturdular. Nihayet o son gün final gecesi geldi çattı.

Geldi ama yaşadığımız diken üstü günlerin yoğunluğuyla madalya ve kupa yaptırmayı unutmuşuz. O gün Bursa'da yana döne verilecek ödül madalyaları ve kupaları için dolaştım. Bu arada Bosna'dan gelen bir misafirimizle de ilgilenmek zorundaydım. Onu arabamla Bursa'da gitmesi gereken yerlere götürdüm, görüşmesi gereken kişileri gördük. Yurda geldiğimizde ancak bir yemek yiyecek kadar zamanımız kalmıştı.

Kantinde yemek yerken nasıl oldu, nereden öğrendiler bilmiyorum etrafımız Bosna'yı merak eden gençlerle doldu taştı. Zaman darlığı ve bu ilgi nedeniyle kafamızda bir fikir doğdu. Misafirimizi bu akşam salonda toplanan yüzlerce yurt öğrencisi seyirciye karşı bir konuşma yaptırabilirdik. Aramızda tercüman olmasına rağmen onunla adeta kalbimizle ve gözlerimizle anlaştık. 

Böylece etrafımızdaki gençlere misafirimizin salonda bir konuşma yapacağını söyleyerek, isterlerse dinleyebileceklerini söyleyip masadan kalktık. Salona birlikte girdiğimizde bir alkış tufanı yükseldi trübünlerden. Yanımdakinin bir yabancı olduğunu anlamış, bizi daha bir ilgi ve merakla karşılamışlardı.

Bosnalı misafir

Bosna savaşının devam ettiği günlerdi. Bütün dünyanın gözü önünde Avrupa'nın orta yerinde Bosna'da bir katliam yaşanıyordu. Sarajevo, Srebrenitza ve  Markale gibi yerlerde yaşayan müslüman boşnaklar çok zor durumdaydılar. 

Nitekim, 1 Mart 1992 tarihinde başlayıp üç yıldan fazla süren bu savaş sırasında yüzbinin üstünde kişi hayatını kaybetmiş, 2 milyon kadar insan da yerini yurdunu terk etmek zorunda kalmıştı. Türkiye ise uluslararası alanda Bosna'nın yanında olan birkaç sayılı ülkeden birisiydi.

Ancak Avrupalı devletler Bosna'nın yanında olmadıkları gibi  yapılan yardımları da engelliyorlardı. Hatta medya kanalıyla içerde de Türk halkının Boşnaklara yardım etmemesine yönelik bir kurgu vardı. Hem de çok ahlaksız bir şekilde. O zamanki gazeteler habire Bosna’ya resmi yardım götüren Türk Kızılayı için bile  “Kızılay yardımları Sırplara veriyor” dedikodusu basıyorlardı.

Ama halkın yardım duygusu önlenemedi. Resmi olarak yapılamayan yardımlar gayri resmi toplandı. Bu defa da bir "mercimek" yaygarası kopardılar. Böylece bütün yolları kapattılar. Bu çok bilinçli yapılmış, tasarlanmış bir linç kampanyasıydı. Yine de başaramadılar. Türkiye halkı ne yapıp edip değişik yollardan Bosna'nın yanında olmaya, destek vermeye, dua etmeye devam etti.

İşte bu çabalardan birisi de Bosna'dan gelen misafirler aracılığıyla yapılanlardı. Bu kişiler Türkiye'ye geldiler. Öncelikle anavatandaki boşnak kardeşleriyle buluştular, ülkeyi gezip savaşı ve katliamları anlattılar. Davet sahibi siyasilerle görüştüler ve ülkeleri için destek alıp gittiler.

İşte Bursa'ya gelen misafiri ben de böyle tanımış, acele işlerimiz arasında onu yurtta da ağırlamak istemiştim. Kabul edip benimle gelmişti. Aramızda konuşma yapmak gibi herhangi bir söz geçmemişti. Ancak kantinde yemek yerken gördüğü ilgi spontane bir şekilde gelişti. Salona girdiğimizde de gördüm ki artık bu talep bir mecburiyetti. Çünkü kalabalık bir kitle Bosna'dan gelen bu misafiri dinlemek istiyordu. 

Ben de basketbol şenliğinden önce kısa bir takdimle kendisini mikrofona çağırdım. Spor salonu o anda bir mabet sessizliğine büründü. Sanki orada ölen binlerce masum boşnağa saygı için ayaklarının ucuyla yere basıyorlardı. Neredeyse koca salon tek yürek olmuş, sadece o koca yüreğin çarpıntısı duyuluyor, başka bir ses işitilmiyordu.

Misafirimiz böyle bir atmosferde çok duygulu bir konuşma yaptı. Böylece yüzlerce öğrenci hem ilk elden Bosna hakkında bilgilendi, hem de konuşmacının şahsında adeta Bosna'yla bütünleşti. Ben bile başta mütereddittim, ancak tercüman aracılığıyla yapılan konuşma beni bile şaşırtacak ölçüde büyük bir ilgi görmüştü. 

Tek bir tepki olmamıştı. Aksine sık sık alkış ve sloganlarla desteklenmişti misafirin konuşması. Bu sırada ağlayanlar bile olmuş öğrencilerden, sonradan anlattılar. Konuşma bittiğinde ise salon adeta coşmuştu. Misafirimiz alkış, ıslık ve Bosna'ya destek sloganları arasında dakikalarca ayakta kaldı. El sallayıp, zaman zaman da elini kalbine bastırarak selamladı gençleri. Baktım ki o da ağlıyordu.

Bir rüyam var !

Oturup önce yarı final, sonra da final karşılaşmasını gençlerle birlikte seyrettik. Ortam coşkuluydu, herhangi bir güvenlik sorunu da görünmüyordu. Salon pür dikkat bir o yana bir bu yana koşan 12 kişiye odaklanmıştı. Her sayı atılışında da taraftarlar olanca güçleriyle alkışlayıp takımlarını destekliyorlardı. 

Bense aradan geçen bir yılda nelerin olduğunu, neler yaşandığını düşünüp duruyordum. Belki bu gençler o zaman  karşılıklı slogan atıyor, sıkılı yumruklarını birbirlerine sallıyorlardı. Şimdi ise enerjilerini spora, oyuna dönüştürmüş, neşe içinde ıslık çalıp alkış tutuyorlardı.

Başarmıştık. İşte olmaz denilen şey olmuş, gençler kavga etmeden olay çıkarmadan da eğlenebilmiştiler. Üstelik içlerinden bazıları çıkmış bu ortamın bozulmaması, giderek daha da gelişmesi için cansiperhane çalışıyorlardı. Sanki her alkış başarımızın kutlanması, her ıslık çabalarımızın ödülü gibiydi. Toptan başka bir şeye duyarsız gibiydiler ama biraz önceki Bosna saatinde tam bir Türkiye duruşu sergilemişlerdi. Bosna için yüreklerinin yaralı olduğu açıkça görülebiliyordu. Onlar birer Osmanlı torunu, tertemiz Anadolu çocuklarıydılar.

Kalkıp orada bulunan her gencin alnından öpmek isterdim. Benim de içim coştu, onları kucaklamak, hatta başları omuzumda doya doya ağlamak geldi içimden. Öyle bir andı ki, o kadar gürültü arasında sesler tamamen yitip gitmişti. Sadece, kah oturup kah ayakta elini kolunu sallayıp duran öğrencilerimin gülen yüzleri geçiyordu gözlerimin önünden.  Onları seviyordum, her biri benim dünya ahret kardeşimdiler.

Dalmışım. Bütün salon ayağa kalkıp, gök gürültüsü gibi bir sesle kükrediğinde ancak kendime geldim. Maç bitmiş, salon hınca hınç, galip gelen oyuncular omuzlara alınmıştı. Ben, arkadaşlarım ve Bosna'lı misafir hep birlikte ayağa kalkıp o coşkuya biz de katıldık. Heyecan yatışıp, ortada sadece iki takım oyuncuları kalınca arkadaşlarım ödül zamanının geldiğini söylediler. 

Artık mikrofon da elime tutuşturulmuştu. Birkaç adım attım, önce şampiyon olan takıma, sonra ikinci olan takıma ve tribünlere baktım. Salon susmuş, oturmuş bana bakıyordu. Hazırlıklı değildim ama bir şeyler söylemeliydim. Ağzımı açtım, o sözcükler dudaklarımdan dökülüverdiler adeta. Konuşan ben değildim, yüreğimden dilime hazır geliyorlardı ard arda.

"Gençler ! Bugün burada turnuvanın son müsabakaları yapıldı, evet. Kazananları tebrik ediyoruz. Onlar iyi oynadılar nihayet ipi göğüslediler. Hiç şüphesiz onları ödüllendireceğiz. Fakat takım olarak çıkıp mücadele eden diğerlerini de candan yürekten kutluyoruz. Hatta siz seyredenleri, kavga etmeden taşkınlık yapmadan arkadaşlarını destekleyen siz taraftarları da alkışlıyoruz. Dahası var, bu turnuvanın yapılmasına öncülük eden, destek veren, yanlış bir şey olmasın diye çırpınan o gizli kahraman arkadaşlarınızı da kucaklıyoruz. Görevli personele, işletmecilerimize, kantincilerimize, hizmet firması mensuplarımıza da çok teşekkür ediyoruz.

Çünkü, bugün burada sonlanan şey bir spor turnuvası değildi. Bugün burada aslında kavgaya karşılık spor, çaresizlik yerine umut, kaosun zıddına huzur, düşmanlık değil kardeşlik kazandı. Bu yurtta olmaz denilen şeyleri başardınız bugün. Birlikte olabilmeyi, dostluk içinde yarışabileceğinizi gösterdiniz. Kendimize güvenmeyi, birbirimize dayanmayı, geleceğe ümitle bakabilmeyi de öğrettiniz. 

Hatta onca sorunumuza rağmen mazlum ve yaralı Bosna'nın yanında olduğunuzu da haykırdınız. Bu duyarlığınız sadece müslümanlar için değil dünyanın neresinde olursa olsun akan gözyaşına, kana ve acıya karşı bir duruştu, biliyorum. Onun için elimden gelse sadece kazanan takımları değil, sizleri, bu turnuvaya katkısı emeği olan herkesi, yurdumuzun tüm gençlerini her birinizi ayrı ayrı ödüllendirmek isterdim.

Şimdi kazandıklarımızı koruma ve geliştirme vakti. Birlikte çok şey başardık, ancak daha en az onun kadar zorlu bir işimiz var. O da bu başarıyı sürdürebilmek. Bu huzurumuzu, bu tadımızı, bu  sevincimizi çoğaltabilmek. Onun için size ünlü bir siyah liderin sözleriyle sesleneceğim. 

Bir rüyam var !.. 
Siyahla beyazın birlikte yaşadıkları bir rüya bu. İnsanın insanı hor görmediği, itmediği, nefret etmediği bir dünya. Farklılıkların zayıflık değil zenginlik sayıldığı bir ülke. Kardeşin kardeşe düşmediği, el ele verip yükseldiği bir vatan. 

Bir rüyam var !.. 
Sokakta, çarşıda, otobüste, okulda yan yana olabilenlerin bu yurtta da kavga etmeden kalabildiklerini görüyorum. Bu yüzden hayata atılmadan önce  sizin için sağlam dostlukların, unutulmaz arkadaşlıkların yaşandığı bir yurt hayal ediyorum. 

Siz artık birlikte olmanın sorumluluklarını bilen, akıllı, çalışkan, başarılı gençlersiniz. Gelin bu rüyama ortak olun. Elimizden gelenin daha fazlasını yapmak için bize cesaret verin. Bugünkü başarınızın tadını çıkardığınız gibi, böyle  daha bir çok başarının yollarını açın hep birlikte. 

Hepinizi alnınızdan öpüyor, yolunuz açık olsun diyorum."

Kantinde sohbet

Konuşmam bittiğinde salon alkıştan inliyordu. Bu coşku içinde birincilik, ikincilik ve üçüncülük kupalarını verdik takım kaptanlarına. Ayrıca herbirinin boynuna turnuva anısına kırmızı şeritli birer madalyon da taktık. 

Beni ortalarına aldılar, ellerimizi kaldırdık birkaç hatıra fotoğrafı çekildi. Seyircinin, oyuncuların, yardımcılarımın, personelimin, Selim'in, Mahmut'un herkesin yüzü gülüyordu. Hatta misafirimizin bile. Bir kalabalık grup halinde salondan çıktık, ayaklarımız bizi kantine doğru götürüyordu. Misafirimize çay ikram etmek, dinlenmek ve biraz da sohbet etmek istemiştik.

Yemek yerken fazla vaktimiz yoktu, ayrıca gergindim. Şimdi ise turnuva olaysız sona ermiş üstelik son derece başarılı geçmişti. Moralim yerindeydi ve yorgunluk duymuyordum. Önce misafire alt kattaki işletmeleri, etkinlik salonlarını gösterdim gururla. Bizim yabancı biriyle dolaştığımızı gören öğrenciler biraz merak biraz da değişiklik olsun diye etrafımıza toplaşmıştı.

Bu arada yanımıza yaklaşan yabancı öğrencileri de tanıştırdık misafirimize. Çay içmek için birleştirilmiş üç masaya oturduğumuzda etrafımızda en az elli öğrenci vardı. Çoğu da ayaktaydı. Öğrenci temsilcisi Selim, Mahmut ve bazı arkadaşları da bizimleydi. Turnuvayla ilgili biriki muhabbettten sonra konu doğal olarak Bosna'ya geldi. Çayların biri gidip diğeri geliyordu. Gençler bazı sorular sordular, o cevapladı. "Ben buraya sizden yardım istemeye gelmedim" diye ısrarla belirtmesine rağmen "Nasıl yardım edebiliriz ?" şeklindeki soruların ardı arkası kesilmiyordu.

Misafirimizi yolcu ederken Selim'le bir arkadaşı yanımıza yaklaştılar ve misafirin eline küçük bir paket tutuşturmaya çalıştılar. O alamam anlamında itiyor, onlar ısrar ediyorlardı. Sonunda elinde kaldı adamın paket, onlar da hızla uzaklaştılar. Elinde paket ne yapacağını bilemeyen şaşkın gözlerle bana bakıyordu. "Ben bir bakayım" dedim merakla. O arada araba da yanaşmış, götürmek üzere onun binmesini bekliyordu. Aslında paketin içine bakmaya hiç niyetim yoktu. Hemen bozuklar hariç cebimde ne varsa sıkıştırdım bir kenarına. 

Kucaklarken "gençler yardım etmek istemiş, az veren candan çok veren maldan derler bizde. Seninse bunu reddetme şansın hiç yok. İnşallah bu günler geçer, muvaffak olursunuz. Selametle gidin, unutmayın dualarımız sizinle. İnşallah siz de bize dua edin." dedim usulca. Tercüman söylediklerimi çevirirken onun da benim de gözlerim nemlenmişti. 

Artık bayağı geç olmuştu, yardımcılarıma ve personelime teşekkür edip lojmana doğru yöneldim. Ancak kantinin yanından geçerken birinin elinde bir tomar kağıt, yanındakilere verdiğini gördüm. Ayaklarım istemsiz o tarafa doğru götürdü beni. Onlar da yaklaştığımı görmüşlerdi. Ama artık çok geçti. Onlar da ben de açık olmak zorundaydık. "Merhaba gençler. Ne o bildiri mi dağıtıyorsunuz ? "Yok, hayır bildiri değil, dergi" dedi onları dağıtan genç. Vermek istemiyordu. 

"Ne kadar ?" diye sordum. Şaşırdı "Ne?..ne ne kadar ?" "Dergi ?" dedim "kaç lira ?" Bu arada bir dergi çekip aldım elinden, itiraz edemedi. Gecenin bu saatinde olay olsun istemiyordum. Parasını öderken "Bir dahaki sefere önce bana getirin alayım" dedim gülerek. Döndüm dergiyle birlikte lojmana doğru yürümeye devam ettim. Koşup gelen birkaç arkadaşıyla birlikte arkamdan şaşkın şaşkın bakıyorlardı.

Çok yorgundum, dergiye ancak ertesi sabah bakabildim. Bir Dev-sol dergisiydi. Aslında bu tip dergileri buldukça okumaya çalışırdım. Onları kendi kalemlerinden, kendi bakış açılarıyla görüp anlamak önemliydi benim için. Bazen hakkımda yazdıkları da oluyordu. Mesela bu sefer de Deniz Gezmiş gecesi vesilesiyle benim yurtta "Havuç sopa" politikası uyguladığımı yazmışlardı.